Priep! Tudeludeluud! Priepprieptuud!

Binnen mijn vriendenkring wordt niet getrouwd. Waaròm kan ik niet verklaren - zo lelijk zijn mijn vrienden nou ook weer niet - maar ze volharden koppig in hun vrijgezelle, of althans ongehuwde, staat. Zodoende had ik nog nooit een huwelijksvoltrekking meegemaakt - behalve als bruidegom. Tot gisteren. 't Is niet dat mijn vrienden ineens zijn gaan trouwen, ben je mal, de gelukkige bruid was een collega van mijn eega. Ik dacht dat het enkel in komedies en reclamefilmpjes voorkwam, maar juist toen de ambtenaar een beetje op dreef begon te raken ging er een mobiele telefoon af. Met zo'n melodietje ook nog. Het was nèt echt. De eigenaar, een dame van in de veertig, klemde haar handtas stevig tegen zich aan in de ijdele hoop het geluid te smoren en repte zich met hoogrood hoofd naar buiten. Er werd gegniffeld. Enkele gasten grepen nerveus naar hun binnenzak en probeerden op discrete wijze hun toestel uit te schakelen. Hier en daar klonk zacht gepiep. De vader van de bruid hield een mooi betoog. De vader van de bruidegom hield een mooi betoog. De ambtenaar deed zijn dingetje, er werden ringen uitgewisseld. In de tussentijd was de dame uitgetelefoneerd. Ze was ongemerkt weer binnengekomen en tuurde een tikje verbolgen naar haar handtas. Alsof die er iets aan kon doen. Juist toen de getuigen de akte ondertekenden gingen in de zaal twee of drie telefoons tegelijk af. Nu werd er hardop gelachen. De dame keek glimlachend om zich heen - zelden heb ik iemand zò opgelucht gezien.