Ão!

Heel Portugal is geplaveid met ontelbare zwarte en witte steentjes. Deze steentjes, oorspronkelijk in de negentiende eeuw door gevangenisboeven gelegd, zijn inmiddels helemaal glad gesleten en weerkaatsen het blikkerende zonlicht tot je ogen d'r pijn van doen. Tegenwoordig worden de steentjes niet meer door dwangarbeiders gelegd, maar door een leger van professionele stratenmakers. Ze worden vaak gerangschikt in artistiekerige patronen. Ook laten veel bedrijven hun logo in zwart-witte steentjes in de stoep kloppen. Maar soms gaat het verkeerd. Zoals in Coimbra, waar ik afgelopen week een geduchte buiteling maakte over een onzichtbare trede van vijf centimeter hoog, die door één van deze artiesten in het plaveisel was aangebracht. Hierbij brak ik mijn metatarsus, een botje in mijn voet waarvan ik niet eens wist dat ik het had. Aldus heb ik de verworvenheden van de befaamde universiteit van Coimbra, in het bijzonder het universiteitsziekenhuis, van nabij leren kennen. De rest van de vakantie heb ik een beetje rondgehobbeld met een stok en veel met mijn voet omhoog gezeten. Wel veel genoten, overigens. Portugal is een geweldig land waar op iedere straathoek een stuk UNESCO-werelderfgoed ligt. (Ik zal hier en daar wel eens een fotootje posten.) De wijn en de vis zijn er uitstekend. Voeg daarbij een hittegolf, waardoor het eind september nog altijd rond de dertig graden was, en je begrijpt dat we in elk geval nog eens gaan. _{Naschrift: als je erop gaat letten zie je dat er in Portugal heel veel mensen op krukken lopen. Je vraagt je af waarom.}