Ironie

Collega M is ziedend. Zijn nieuwe laptop-van-de-zaak is gejat. Hij zit aan het bureau tegenover me en spuit zijn gal. Hij moest voor een rotboodschap bij de bouwmarkt zijn. Naar binnen en naar buiten. Zo'n boodschap. In de tussentijd heeft één of andere junk kans gezien om het slot van zijn wagen te forceren en zijn laptop te rippen. Alles aan M is groot. Dat merk je pas echt als hij kwaad is. Het is een hele bezienswaardigheid, en al gauw ontstaat er een oploopje rondom zijn bureau. Collega's geven gevraagd en ongevraagd advies. Wat moet je eigenlijk doen als je laptop gestolen is? 'Er staat een pagina met instructies op het intranet', weet iemand. M wordt kwaaier en kwaaier: 'Daar heb ik verdomme wat aan als m'n laptop gestolen is!' M is suikerpatient. In de tas waarin zijn laptop zat zaten ook zijn spuiten met insuline. Collega K kijkt ongerust. 'Het is niet te hopen dat zo'n junk die spuiten gaat uitproberen', meent hij. 'Dat overleef je niet', bromt M. En even, heel even, breekt op zijn gezicht de zon door.