Ik ken mijn rechten

Lezer, het wordt tijd voor een bekentenis: ook ik bezit een auto. Weliswaar is de auto eigenlijk van het meisje, maar dat vind ik een excuus uit de 'ik lees De Telegraaf alleen bij de kapper'-klasse. We zijn in gemeenschap van goederen getrouwd, het is dus ook mijn auto. (Niet tegen het meisje zeggen.) Laten we ons eens voorstellen dat ik die wagen mee uit rijden neem. Naar Groningen, bijvoorbeeld. En laten we ons eens voorstellen dat ik op de A7, kruisend op de ter plaatse toegestane maximumsnelheid van 120 kilometer per uur, besluit om zonder van de koppeling gebruik te maken van de vijfde naar de tweede versnelling te schakelen. Gewoon. Omdat ik daar zin in heb. En omdat het mag. In het gunstigste geval leidt dat tot een afschuwelijk geknars in het binnenste van de wagen. Misschien vliegen de tandwielen me om de oren. Als ik pech heb komen er zelfs ongelukken van. Hoe dan ook: we mogen aannemen dat zo'n handeling de mechanische conditie van het voertuig niet ten goede komt. Dat is niet mijn schuld. In de Wegenverkeerswet staat immers nergens vermeld dat ik mijn auto niet, zonder de koppeling te gebruiken, bij 120 kilometer per uur van z'n vijf in z'n twee mag raggen. Ik heb - om Job Cohen nou maar eens te parafraseren - vrijmoedig gebruik gemaakt van mijn recht op vrijheid van schakelen. Mij valt, kortom, niets te verwijten. Dat begrijpt u toch? Sterker: ik ben door een dergelijke stommiteit te begaan een groot voorvechter van het recht op vrijheid van schakelen geworden. Nu eens kijken of mijn echtgenote er ook zo over denkt.