Luik is anders

Jonas is eigenlijk altijd een raamkat geweest. Dat wil zeggen: tot dusverre hadden we altijd het keukenraam op een kier staan zodat ze vrij naar binnen en naar buiten kon. Dat wordt in november toch een beetje al te fris, dus hebben we vrijdag na lang talmen een kattenluikje in de achterdeur gezet. Zo'n luikje installeren is één ding, zorgen dat Jonas er gebruik van gaat maken blijkt een tweede. De eerste paar dagen sprong ze, zodra we in de richting van de keuken liepen, vrolijk snorrend op het aanrecht en ging voor het gesloten raam zitten wachten. Dus hebben we een paar maal op onze knieën voor het luikje gezeten, met een snoepje, in een poging de poes er doorheen te lokken. Lau loene. Daarna hebben we voorgedaan hoe het luikje werkt door ertegen te duwen. Dat sorteerde meer effect. Helaas heeft Jonas gezien dat wij het luik met onze voorpootjes openden. Dus zit ze nu eerst een half uur met haar voorpootje aan het luikje te morrelen voordat ze het open krijgt. En weet je wat het gekke is? De buren hebben exact zo'n zelfde luikje. En Jonas weet precies hoe dat luikje werkt. Ze wandelt immers al meer dan een jaar de keuken van de buren in en uit om het voedsel van hun katten op te peuzelen. Ik heb een beetje het gevoel dat hier sprake is van onwil...