De Japanse meelbessen voor de deur staan weer volop in het blad. Het eerste fluitekruid staat in bloei, er zitten kaarsen in de kastanjes, de bermen en slootkanten zien geel van de herik, de ganzen lopen met pullen rond en afgelopen zondag zagen we boven Haarlem de eerste gierzwaluwen - 24 april, een dag eerder dan vorig jaar. Het waren er drie, dus het is zomer.
In de tuin zijn de krentenboom en de narcissen zo'n beetje uitgebloeid en ook de hyacinten lopen op hun laatste benen. Maar de eerste rooie bloemetjes zitten in de brem, de boerenjasmijn zit vol knoppen en de late tulpen staan opzichtig vuurrood te wezen.
De salie staat in bloei en er zitten miniscule bloemetjes in de oregano, waar al even miniscule vlindertjes op af komen. De basilicum, daarentegen, staat op het punt om de pijp aan Maarten te geven. Zal me leren om nooit meer basilicum te kopen bij de Dirk van den Broek.
Zondag met Thijs naar Texel geweest, wezen wandelen bij de Mokbaai en de Horspolders. Hoogtepunten (naast de al eerder genoemde gierzwaluwen): de lepelaarskolonie bij de Geul (het zijn er veel dit jaar), bruine en blauwe kiekendieven (zelfs een mannetje blauwe kiek bij de moksloot), een blauwborst die zich langdurig liet bekijken, vijftig grote sterns in de Petten. In de Horspolders een roerdomp en een waterral gehoord.
Geweldige dag gehad, roodverbrand thuisgekomen.
Donderdagnacht teruggekomen uit Basingstoke. Intussen erg druk gehad. Sinds 2002 heb ik volgens mij zo'n twee maanden van mijn leven doorgebracht in Basingstoke. In al die tijd heb ik nooit een voet gezet buiten het cordon van vierbaanswegen dat de stad insluit. Afgelopen week heb ik een stafkaart van de omgeving gekocht. Had ik drie jaar eerder moeten doen.
Na het werk ben ik maar eens een eindje gaan wandelen. Drie à vier kilometer van het centrum van Basingstoke loop je plotseling het Engeland van de ansichtkaartjes binnen. Op de eerste avond naar Old Basing geweest - een schilderachtig dorpje net ten oosten van Basingstoke. Bloeiende fruitboomjes, mooie tuinen, twinkelerende vogeltjes, onderweg zelfs tweemaal een groene specht gezien.
Old Basing heeft een fraaie oude kerk. En waar een fraaie oude kerk is is meestal ook een fraai oud kerkhof. Het kerkhof wordt niet meer gebruikt, maar tussen de oude grijze stenen doet de kerkenraad aan actief natuurbeheer. Er hangen zelfs heuse posters met 'Birds and plants in the churchyard'. Klasse. Verder zijn er in Old Basing twee goeie pubs.
Dus bij invallend donker langs een riviertje teruggelopen naar Basingstoke. (In de verte het geroep van drie, nee, vier bosuilen!)
Op woensdagavond een lange wandeling gemaakt ten noorden van Basingstoke. Op de kaart gezien dat er dwars door de velden een wandelpad liep naar een klein plaatsje genaamd Sherborne St. John. Dat klonk op zich al pittoresk. Daarnaast bevond zich in Sherborne St. John volgens de kaart ook een 'PH', oftewel een Public House (ze zijn echt verbijsterend gedetailleerd, die kaarten). Het leek me een goed idee om daar de maaltijd te gaan gebruiken.
Het is ongeveer anderhalf uur lopen van Basingstoke naar Sherborne St. John. Zodra je de treurige council estates achter je hebt gelaten wandel je door een zacht glooiend heuvelland met beekjes en meidoornhagen (die al een beetje bloeien). Onderweg twee reeën, wat konijnen en hazen, twee grote bonte spechten, twee vette fazanten, een paartje patrijzen en nog zo het een en ander gezien.
Het dorpje zelf is zo'n typisch Engelse affaire met rode bakstenen huizen waar je elk moment verwacht de oude vicar tegen het broze lijf te lopen. Of een paar cricketers, dat kan ook. Ziehier het postkantoor (annex kruidenierswinkeltje).
Grappig: donderdagavond zaten er op Heathrow links van de startbaan twee vosjes gefascineerd naar het vliegtuig te staren. Zie je ook niet elke dag. Helaas geen foto.
Toen de witte rook uit de schoorsteen van de Sixtijnse Kapel opsteeg stond ik net m'n boodschappen af te rekenen bij het Pakistaanse winkeltje in Basingstoke. Ratzinger dus. Jammer, ik had gehoopt op een Afrikaanse paus. Of een Filippino, dat had ook gemogen.
Later, op de hotelkamer, zag ik bij Sky News het eerste 'optreden' van paus Benedictus de zestiende. Het was me even vreemd te moede. Hallucineerde ik of stond de kersverse paus daar werkelijk op het balkon - in een pauselijk gewaad?!?
Ratzinger heeft, voor zover ik kan zien, een andere kledingmaat dan zijn voorganger. Dus waar hadden ze zo gauw dat gewaad vandaan gehaald? Die dingen kosten nogal wat tijd om te maken, zo heb ik me ooit laten uitleggen.
Zit er in de kelder van de Sixtijnse Kapel misschien een legertje uitgebuite Viëtnamese kinderen dat razendsnel perfecte kazuifels in elkaar zet? Hebben alle kardinalen misschien zo'n gewaad in hun koffer, voor het geval dat? (En zijn er nu 114 kardinalen die hevig balen omdat ze hun uit eigen zak bekostigde misgewaad hebben moeten opsturen naar Mensen in Nood?)
Of lag het gewaad in Ratzingers maat al weken klaar in Rome, en is dat hele gedoe met die zwarte en witte rook gewoon doorgestoken kaart? Raadselen...
De zaterdagkranten lijken meer en meer een podium te worden voor politici die zich en plein public belachelijk willen maken. Misschien was dat altijd al zo en valt het tegenwoordig gewoon wat meer op, dat kan ook. Neem nou Cees van der Knaap, onze staatssecretaris van Defensie. Wordt-ie ook een keer geïnterviewd door de Volkskrant, beweert-ie meteen met een uitgestreken smoel dat bewindslieden weer met 'excellentie' moeten worden aangesproken.
De staatssecretaris vindt het belangrijk dat 'de samenleving een stukje respect voor bewindslieden toont'. Het woord excellentie geeft volgens hem aan 'dat je een bijzondere positie hebt'. Verder ergert hij zich aan het feit dat voormalig vice-premier Jorritsma zich door haar chauffeur liet tutoyeren. Dat haalt 'de status van bewindslieden helemaal onderuit', aldus de staatssecretaris.
Het gebruik van de aanspreektitel excellentie werd formeel afgeschaft in de jaren '70, toen bewindslieden nog uit zichzelf respectabel waren, een heus 'beleid' voerden en het konden stellen zonder uiterlijk vertoon. (Iedereen die zich de pakken van Joop den Uyl herinnert begrijpt wat ik bedoel.) De staatssecretarissen van nu hebben blijkbaar niet veel beters te doen dan in de beslotenheid van hun slaapkamer te knipogen naar hun spiegelbeeld en zachtjes 'excellentie' te lispelen.
Ik zal heel eerlijk zijn: ik zou ook wel weer eens wat meer respect voor bewindslieden willen kunnen opbrengen. Maar in mijn hoofd ontstaat een gevaarlijke kortsluiting op het moment dat ik de term excellentie associeer met Herman Heinsbroek.
Toen ik klein was leek het jaar 2000 nog een heel eind weg. Dien ten gevolge werd er naar hartelust over gefantaseerd. In opvoedend bedoelde tijdschriften verschenen artikelen, waarin betweterige 'futurologen' voor dik geld voorspelden hoe de wereld er tegen die tijd zou uitzien.
De strekking van die verhalen moet weinig memorabel zijn geweest. Ik kan me er althans weinig van herinneren - en wat er in stond is waarschijnlijk door de feiten ingehaald. Des te meer indruk maakten de illustraties. In het jaar 2000, zo moesten we geloven, zouden de wereldsteden onherkenbaar zijn veranderd. Er zouden geen files meer staan: iedereen zou zich immers met een privé-helicopter (of vergelijkbaar luchtvaartuig) van A naar B begeven.
Ook de huizen zoals wij die kenden (van baksteen en met een puntdak) zouden worden gesloopt en vervangen door grote, hygiënische, ovale, metalig glimmende science fiction-bouwwerken. Dat laatste vond ik een beangstigend idee, maar ik stelde me gerust met de gedachte dat ik in het jaar 2000 29 zou zijn. Dat duurde nog een eeuwigheid!
Inmiddels ben ik 34. En inmiddels staat er in het centrum van Amsterdam inderdaad zo'n gebouw. Eén zo'n gebouw. Ik heb het over het monsterlijke Wagons Lits-kantoorgebouw en Ibis-hotel naast het Centraal Station. Toen deze creatie van Benthem Crouwel Architecten in 1992 werd opgeleverd wisten de Amsterdammers niet wat ze overkwam.
Het is moeilijk te zeggen waar het op lijkt. Op een sterk uitvergrote carburateur? Op een koelelement? Een keukenrasp? In elk geval niet op een gebouw dat naast het Centraal Station hoort te staan. En niet op een hotel waarin ik graag een lang weekend zou logeren. Vooral op regenachtige dagen is het stuitend deprimerend.
Nu staan er in Amsterdam wel meer gebouwen die geen schoonheidsprijs verdienen, maar er zijn er maar weinig zó lelijk. En van die gebouwen staat er niet een op zo'n prominente plaats. Weinig gebouwen worden zo algemeen gehaat. In de verkiezing van het lelijkste gebouw van Amsterdam, die iedere paar jaar door Het Parool wordt georganiseerd, gooit het steevast hoge ogen.
Zelfs architect Jan Benthem, die het nota bene zelf ontwierp, pleitte er in 2000 voor om het te slopen. Op zich moeten we hem daarom prijzen - in kringen van architecten is dit soort relativeringsvermogen zeldzaam. Helaas: waar een architect is, is meestal ook een projectontwikkelaar. In dit geval het Basisfonds Stationslocaties, een joint venture van NS Vastgoed en een aantal pensioenfondsen. En de projectontwikkelaar denkt niet aan sloop, nee, de projectontwikkelaar denkt aan uitbreiding.
Een uitbreiding van 6000 vierkante meter om precies te zijn, boven de sporen van het Centraal. De bouw, die de treinenloop bij het CS anderhalf jaar lang ernstig zal ontregelen, had afgelopen najaar moeten beginnen. Gelukkig liepen de onderhandelingen van NS Vastgoed met de uitbater van het hotel in het honderd - er is dus nog een weg terug.
Mocht de bouw toch doorgaan, dan zie ik één lichtpuntje: de NS heeft voor de uitbreiding een ander architectenbureau ingehuurd. Heel veel erger kan het dus niet worden...
Meer over de uitbreidingsplannen voor het complex.
Gratis tip van Ko: koop een CD van de Drive-By Truckers. 't Is een tijdje geleden dat ik zulke gezonde muziek heb gehoord. Voor wie Ko niet op zijn woord gelooft - je hebt van die lui - zijn hier wat live-opnamen te vinden.
Nog een gratis tip: op 4 mei zijn ze in Paradiso (de laatste keer dat ik keek waren er nog kaartjes voorhanden) en op 5 mei staan ze in Haarlem op Bevrijdingspop.
Het meisje en ik zijn weer terug uit Berlijn. Zij met een verkoudheid en ik met de griep. Niettemin hebben we vier hele leuke dagen gehad. Met nog heel erg lekker weer ook. Gaan we snel nog es doen. Boven: toeristje spelen bij de Brandenburger Tor.
Vernuftig als ze zijn passen de Duitsers overal een mouw aan. Als je geen tijd hebt om zelf te demonstreren kun je deze jongeman inhuren. Hij gaat dan voor de Rijksdag staan posten met een door jou opgestelde tekst op zijn grote bord.
Misschien een leuke grap om hem voorafgaand aan de komende Nederland-Duitsland op pad te sturen met een tekst in de trant van 'Alles ist vorbei'.
De muur is dood, leve de muur: de toegang van de Amerikaanse ambassade aan een zijstraat van Unter den Linden.
De Berliner Dom met op de achtergrond de Fernsehturm (of 'Telespargel').
In het Palast der Republik, een tragisch lelijk gebouw aan de Schloßplatz (voorheen Marx-Engels-Platz), waren van 1976 tot 1990 het DDR-parlement, een cultureel centrum, een congrescentrum, restaurants en een kegelbaan (!) gevestigd. Vanwege de uitbundige verlichting kreeg het de bijnaam 'Erich's Lampenladen'.
In 1990 (14 jaar na de opening!) werd het gesloten vanwege de grote hoeveelheden asbest die erin waren verwerkt. Tussen 1998 en 2001 is het gebouw grotendeels gestript; het staat nu op de nominatie om te worden gesloopt.
Een Noorse kunstenaar heeft in zes meter hoge neonletters het woord ZWEIFEL op het dak aangebracht, naar het schijnt omdat de meningen over de sloop verdeeld zijn. Het kan natuurlijk ook wezen dat de Duitsers, na jaren Staatssicherheit, nu behoefte hebben aan een beetje Staatszweifel. Maar daar hoor je dan weer niemand over.
En over vergane glorie gesproken: behold Snack Point Charlie - op een steenworp afstand van het voormalige Check Point Charlie (Kontrollepunkt Karl?) aan de Friedrichstraße. Ik ben er niet binnen geweest. Of er patatjes koude oorlog op het menu staan kan ik dan ook niet zeggen.
- Poes?
- Hmmmm?
- Jonas!
- Jaaa Ko?
- Ik kan m'n kont ook geen twee seconden keren hè?
- Jij niet, Ko, jij niet...
- Oh.
De Japanse meelbessen voor de deur staan weer volop in het blad. Het eerste fluitekruid staat in bloei, er zitten kaarsen in de kastanjes, de bermen en slootkanten zien geel van de herik, de ganzen lopen met pullen rond en afgelopen zondag zagen we boven Haarlem de eerste gierzwaluwen - 24 april, een dag eerder dan vorig jaar. Het waren er drie, dus het is zomer.
In de tuin zijn de krentenboom en de narcissen zo'n beetje uitgebloeid en ook de hyacinten lopen op hun laatste benen. Maar de eerste rooie bloemetjes zitten in de brem, de boerenjasmijn zit vol knoppen en de late tulpen staan opzichtig vuurrood te wezen.
De salie staat in bloei en er zitten miniscule bloemetjes in de oregano, waar al even miniscule vlindertjes op af komen. De basilicum, daarentegen, staat op het punt om de pijp aan Maarten te geven. Zal me leren om nooit meer basilicum te kopen bij de Dirk van den Broek.
Zondag met Thijs naar Texel geweest, wezen wandelen bij de Mokbaai en de Horspolders. Hoogtepunten (naast de al eerder genoemde gierzwaluwen): de lepelaarskolonie bij de Geul (het zijn er veel dit jaar), bruine en blauwe kiekendieven (zelfs een mannetje blauwe kiek bij de moksloot), een blauwborst die zich langdurig liet bekijken, vijftig grote sterns in de Petten. In de Horspolders een roerdomp en een waterral gehoord.
Geweldige dag gehad, roodverbrand thuisgekomen.
Donderdagnacht teruggekomen uit Basingstoke. Intussen erg druk gehad. Sinds 2002 heb ik volgens mij zo'n twee maanden van mijn leven doorgebracht in Basingstoke. In al die tijd heb ik nooit een voet gezet buiten het cordon van vierbaanswegen dat de stad insluit. Afgelopen week heb ik een stafkaart van de omgeving gekocht. Had ik drie jaar eerder moeten doen.
Na het werk ben ik maar eens een eindje gaan wandelen. Drie à vier kilometer van het centrum van Basingstoke loop je plotseling het Engeland van de ansichtkaartjes binnen. Op de eerste avond naar Old Basing geweest - een schilderachtig dorpje net ten oosten van Basingstoke. Bloeiende fruitboomjes, mooie tuinen, twinkelerende vogeltjes, onderweg zelfs tweemaal een groene specht gezien.
Old Basing heeft een fraaie oude kerk. En waar een fraaie oude kerk is is meestal ook een fraai oud kerkhof. Het kerkhof wordt niet meer gebruikt, maar tussen de oude grijze stenen doet de kerkenraad aan actief natuurbeheer. Er hangen zelfs heuse posters met 'Birds and plants in the churchyard'. Klasse. Verder zijn er in Old Basing twee goeie pubs.
Dus bij invallend donker langs een riviertje teruggelopen naar Basingstoke. (In de verte het geroep van drie, nee, vier bosuilen!)
Op woensdagavond een lange wandeling gemaakt ten noorden van Basingstoke. Op de kaart gezien dat er dwars door de velden een wandelpad liep naar een klein plaatsje genaamd Sherborne St. John. Dat klonk op zich al pittoresk. Daarnaast bevond zich in Sherborne St. John volgens de kaart ook een 'PH', oftewel een Public House (ze zijn echt verbijsterend gedetailleerd, die kaarten). Het leek me een goed idee om daar de maaltijd te gaan gebruiken.
Het is ongeveer anderhalf uur lopen van Basingstoke naar Sherborne St. John. Zodra je de treurige council estates achter je hebt gelaten wandel je door een zacht glooiend heuvelland met beekjes en meidoornhagen (die al een beetje bloeien). Onderweg twee reeën, wat konijnen en hazen, twee grote bonte spechten, twee vette fazanten, een paartje patrijzen en nog zo het een en ander gezien.
Het dorpje zelf is zo'n typisch Engelse affaire met rode bakstenen huizen waar je elk moment verwacht de oude vicar tegen het broze lijf te lopen. Of een paar cricketers, dat kan ook. Ziehier het postkantoor (annex kruidenierswinkeltje).
Grappig: donderdagavond zaten er op Heathrow links van de startbaan twee vosjes gefascineerd naar het vliegtuig te staren. Zie je ook niet elke dag. Helaas geen foto.
Speciaal voor 
Toen ik klein was leek het jaar 2000 nog een heel eind weg. Dien ten gevolge werd er naar hartelust over gefantaseerd. In opvoedend bedoelde tijdschriften verschenen artikelen, waarin betweterige 'futurologen' voor dik geld voorspelden hoe de wereld er tegen die tijd zou uitzien.
De strekking van die verhalen moet weinig memorabel zijn geweest. Ik kan me er althans weinig van herinneren - en wat er in stond is waarschijnlijk door de feiten ingehaald. Des te meer indruk maakten de illustraties. In het jaar 2000, zo moesten we geloven, zouden de wereldsteden onherkenbaar zijn veranderd. Er zouden geen files meer staan: iedereen zou zich immers met een privé-helicopter (of vergelijkbaar luchtvaartuig) van A naar B begeven.
Ook de huizen zoals wij die kenden (van baksteen en met een puntdak) zouden worden gesloopt en vervangen door grote, hygiënische, ovale, metalig glimmende science fiction-bouwwerken. Dat laatste vond ik een beangstigend idee, maar ik stelde me gerust met de gedachte dat ik in het jaar 2000 29 zou zijn. Dat duurde nog een eeuwigheid!
Inmiddels ben ik 34. En inmiddels staat er in het centrum van Amsterdam inderdaad zo'n gebouw. Eén zo'n gebouw. Ik heb het over het monsterlijke Wagons Lits-kantoorgebouw en Ibis-hotel naast het Centraal Station. Toen deze creatie van Benthem Crouwel Architecten in 1992 werd opgeleverd wisten de Amsterdammers niet wat ze overkwam.
Het is moeilijk te zeggen waar het op lijkt. Op een sterk uitvergrote carburateur? Op een koelelement? Een keukenrasp? In elk geval niet op een gebouw dat naast het Centraal Station hoort te staan. En niet op een hotel waarin ik graag een lang weekend zou logeren. Vooral op regenachtige dagen is het stuitend deprimerend.
Nu staan er in Amsterdam wel meer gebouwen die geen schoonheidsprijs verdienen, maar er zijn er maar weinig zó lelijk. En van die gebouwen staat er niet een op zo'n prominente plaats. Weinig gebouwen worden zo algemeen gehaat. In de verkiezing van het lelijkste gebouw van Amsterdam, die iedere paar jaar door Het Parool wordt georganiseerd, gooit het steevast hoge ogen.
Zelfs architect Jan Benthem, die het nota bene zelf ontwierp, pleitte er in 2000 voor om het te slopen. Op zich moeten we hem daarom prijzen - in kringen van architecten is dit soort relativeringsvermogen zeldzaam. Helaas: waar een architect is, is meestal ook een projectontwikkelaar. In dit geval het Basisfonds Stationslocaties, een joint venture van NS Vastgoed en een aantal pensioenfondsen. En de projectontwikkelaar denkt niet aan sloop, nee, de projectontwikkelaar denkt aan uitbreiding.
Een uitbreiding van 6000 vierkante meter om precies te zijn, boven de sporen van het Centraal. De bouw, die de treinenloop bij het CS anderhalf jaar lang ernstig zal ontregelen, had afgelopen najaar moeten beginnen. Gelukkig liepen de onderhandelingen van NS Vastgoed met de uitbater van het hotel in het honderd - er is dus nog een weg terug.
Mocht de bouw toch doorgaan, dan zie ik één lichtpuntje: de NS heeft voor de uitbreiding een ander architectenbureau ingehuurd. Heel veel erger kan het dus niet worden...
Meer over de 
Het meisje en ik zijn weer terug uit Berlijn. Zij met een verkoudheid en ik met de griep. Niettemin hebben we vier hele leuke dagen gehad. Met nog heel erg lekker weer ook. Gaan we snel nog es doen. Boven: toeristje spelen bij de Brandenburger Tor.
Vernuftig als ze zijn passen de Duitsers overal een mouw aan. Als je geen tijd hebt om zelf te demonstreren kun je deze jongeman 
De muur is dood, leve de muur: de toegang van de Amerikaanse ambassade aan een zijstraat van Unter den Linden.
De Berliner Dom met op de achtergrond de Fernsehturm (of 'Telespargel').
In het Palast der Republik, een tragisch lelijk gebouw aan de Schloßplatz (voorheen Marx-Engels-Platz), waren van 1976 tot 1990 het DDR-parlement, een cultureel centrum, een congrescentrum, restaurants en een kegelbaan (!) gevestigd. Vanwege de uitbundige verlichting kreeg het de bijnaam 'Erich's Lampenladen'.
In 1990 (14 jaar na de opening!) werd het gesloten vanwege de grote hoeveelheden asbest die erin waren verwerkt. Tussen 1998 en 2001 is het gebouw grotendeels gestript; het staat nu op de nominatie om te worden gesloopt.
Een Noorse kunstenaar heeft in zes meter hoge neonletters het woord ZWEIFEL op het dak aangebracht, naar het schijnt omdat de meningen over de sloop verdeeld zijn. Het kan natuurlijk ook wezen dat de Duitsers, na jaren Staatssicherheit, nu behoefte hebben aan een beetje Staatszweifel. Maar daar hoor je dan weer niemand over.
En over vergane glorie gesproken: behold Snack Point Charlie - op een steenworp afstand van het voormalige Check Point Charlie (Kontrollepunkt Karl?) aan de Friedrichstraße. Ik ben er niet binnen geweest. Of er patatjes koude oorlog op het menu staan kan ik dan ook niet zeggen.
