...maar soms helpt de natuur een handje. Zoals vanmorgen op RTL4.
Commentaarstem: 'The word oystercatcher is a bit misleading as these birds do not catch many oysters.'
Ondertiteling: 'De naam scholekster is misleidend want deze vogels eten geen schol.'
De Amerikaanse verkiezingen zijn pas komende dinsdag, maar de eerste rechtszaken lopen alweer. Uitgerekend in Florida zijn 58.000 per post verstuurde stembiljetten spoorloos verdwenen.
En gek genoeg is dat gebeurd in Broward County. Laat dat nou net de plek in Florida zijn waar Al Gore de grootste voorsprong had op Bush - Gore kreeg er 67% van de stemmen. Je moet maar net pech hebben.
Ik zie het lijk alweer drijven.
Internet is toch maar een mooie uitvinding. Zo kon ik gisteren bijvoorbeeld fijn uit eten en vervolgens repeteren met mijn compagnonOerWouter. En we hoefden niet eens De Uitzending van B&W te missen, want die staat gewoon op het net. Ik moet er nog steeds een beetje aan wennen. Niks geen gedoe met videorecorders. Klik en kijk.
Voor wie het niet gezien heeft volgt thans een korte synopsis: onder de bezielende leiding van Hanneke Groenteman 'discussieerden' de makers van GeenStijl en Volkomenkut met self-proclaimed internetgoeroe Francisco van Jole. Deze had zich in een uitzending van Netwerk nogal geërgerd uitgelaten over de 'treiterlogs' (zijn woorden, niet de mijne). Hij beklaagde zich onder meer over de 'anonimiteit' van de webloggers - reden voor Groenteman om beide partijen in de studio uit te nodigen voor een potje debatteren.
The rest is history. Òf Hanneke Groenteman kan geen discussies leiden, òf Van Jole kan ze niet voeren, òf beide. In elk geval kreeg de Rotterdamse azijnpisser alle ruimte - en waar hij die niet kreeg overschreeuwde hij gewoon de andere deelnemers. Hij vervuilde de discussie door de inhoud van de blogs te verwarren met de reacties die er af en toe op worden geplaatst*. Ondertussen doorspekte de fatsoensrakker zijn betoog met woorden als 'hooligans', 'spreekkoren' en natuurlijk de nodige irrelevante verwijzingen naar de islamitische medeburger (burka's, marokkaantjes), een syndroom waar overigens veel van zijn stadsgenoten aan lijden.
Ik had de man nog nooit in actie gezien, maar allemachtig, wat is dat een blaaskaak; wat is dat een ontzettende zelf- en vooringenomen emmer vol snot. Tot voor kort werd dit weblog ontsierd door een link naar zijn 2525. Die heb ik er maar afgehaald. Van Jole begeeft zich op glad ijs.
Voor je d'r erg in hebt beginnen onwetende politici 'ballonnetjes' op te laten en krijg je hetzelfde effect als met de befaamde spreekkoren. Of er gaan ineens stemmen op om de vrijheid van meningsuiting op het net drastisch in te perken. Toegegeven, dat zal niet zomaar gaan, maar naar aanleiding van dit soort discussies ontstaat een verziekt klimaat. Ik voorspel dat 'treiterlogs' één van de politieke buzzwords van de komende tijd wordt.
*) Lekker goedkoop van Van Jole, trouwens - op zijn eigen weblog ontbreekt de mogelijkheid tot reageren. Zo kan ik het ook.
Het is niet dat ik een hekel heb aan moderne en/of abstracte kunst. Integendeel. De proliferatie van spuuglelijke werken die het straatbeeld verzieken dwingt me echter tot harde maatregelen. Zoals uit de kop van dit stukje blijkt vrees ik dat er nog vele episodes zullen volgen. Daar gaan we dan.
Laten we beginnen met deze abominatie aan de Delflandlaan in Amsterdam-West. Wat dacht de 'kunstenaar' die dit werk heeft verzonnen? Wat dacht de ambtenaar - of, erger nog, de wethouder die besloot om er gemeenschapsgeld aan te spenderen en er de openbare ruimte mee te verpesten? De arbeiders die het hebben gemaakt, wat hebben ze gedacht? Ik kan me er geen voorstelling van maken.
Gelukkig kan ik wel vertellen wat ik er zelf van denk. Dit is misschien wel het meest nutteloze 'kunstwerk' dat ik in mijn leven heb gezien (eventuele volgende episodes voorbehouden). Het stelt niks voor. Het symboliseert niks. Je kunt er niet comfortabel op zitten. Het is lelijk. En het lijkt nergens op. Of toch? Ja: het lijkt op de toastrekjes die je in Britse hotels bij je ontbijt krijgt - al zijn die meestal in een smaakvoller kleurstelling uitgevoerd.
Dat laatste bijzinnetje zou toch tot nadenken moeten stemmen.
Van onze Jonas kun je zeggen wat je wilt, maar niet dat ze bang is aangelegd. Zo valt ze katten die anderhalf keer zo groot zijn als zijzelf rücktsichtslos aan (om daarna hard weg te rennen) en ze haalt halsbrekende toeren uit in de hoop de duiven van de buren te kunnen verschalken. Verder houdt ze graag overzicht. Daarom klimt ze op schuttingen, deuren en boekenkasten - en bijna elke ochtend maakt ze ons aan het schrikken door met een hoop kabaal op de douchecel te springen.
Maar het gaat niet altijd goed. Zo sprong poes vanavond, terwijl ik net even lekker zat te kleien, op het randje boven het raam van de WC. Hoe ze er precies bovenop gekomen is weet ik nog altijd niet - het gebeurde per slot van rekening achter mijn rug. Feit is dat ze, eenmaal op haar uitzichtpunt beland, klaaglijk miauwend te kennen gaf dat ze niet meer naar beneden durfde.
Een gecompliceerde situatie vraagt om een koelbloedige aanpak. Allereerst heb ik (uiteraard na mijn oorspronkelijke boodschap af te ronden) dus maar eens een foto genomen. Daarna heb ik het poesje ontzet - ik heb de krassen nog steeds in mijn schouders staan.
Of ze er veel van geleerd heeft weet ik niet. Na thuiskomst van het meisje stond Jonas weer vrolijk snorrend bovenop de huiskamerdeur en moest ik er opnieuw aan te pas komen om haar te verlossen. De laatste tijd klimt ze ook graag in hoge bomen. Het moment waarop we de brandweer moeten inschakelen kan niet ver meer zijn.
Mooi beroep toch, brandweerman.
De oorlog mag dan al bijna zestig jaar voorbij zijn, het blijft een soort nationale hobby om erover te zeiken. Ik ken maar weinig landgenoten die de oostgrens kunnen passeren zonder iedere vijftien minuten in een UNGEHEUERES GOEBBELS-ARTIGES GEBRÜLL uit te barsten. Een AUTOFAHRT door de HEIMAT is niet compleet zonder grappen over de aanleg van de AUTOBAHNEN. Treinreizen worden steevast opgeleukt met verwijzingen naar het tijdperk waarin de treinen nog PÜNKTLICH oostwaarts vertrokken.
Toegegeven, het is ontzettend flauw - zeker voor iemand die zelf een VIERTELMOFF is. Ik heb goeie vrienden in Duitsland en Oostenrijk en het politieke klimaat is ten oosten van de grens momenteel gezonder dan in Nederland. We zouden dus beter moeten weten. Ik vrees echter dat het trappen tegen alles wat Duits is zit ingebakken in onze VOLKSKULTUR.
En wat lezen we vanmorgen op Teletekst: "De Duitse regering heeft flink in de bus geblazen in een poging om de Britten van hun, in Duitse ogen, obsessie met het nazi-verleden af te helpen. Een groep Britse geschiedenisleraren maakt op kosten van de Duitsers een reis door de moderne geschiedenis van het land".
Echt waar. De Engelsen mogen zich in naam van de Duitse STEUERBEZAHLER volgieten met gratis SCHNAPPS en krijgen en passant een leuke rondleiding, opgeluisterd met verhandelingen over WIRTSCHAFTSWUNDER, WESTINTEGRATION en WIEDERVEREINIGUNG. En wij dan? Hebben wij na zestig jaar zeuren geen recht op een WIEDERGUTMACHUNGSAUSFLUG? Het kan natuurlijk ook zijn dat de Duitsers met ons de moed hebben opgegeven. Ik kan ze eigenlijk geen ongelijk geven.
In het Rembrandthuis in Amsterdam hangt nog tot 12 december een tentoonstelling van de Franse graficus Erik Desmazières. Deze kunstenaar, die zich voornamelijk op etsen heeft toegelegd, is gek genoeg maar in kleine kring bekend.
De tentoonstelling bestaat uit zo'n 65 prenten: fantastische stadsgezichten, stillevens, interieurs, landschappen en architectonische fantasieën, allemaal weergegeven met enorm oog voor detail en een spectaculair lichtspel. De oude meester zou het met welgevallen bezien.
Gisteren ben ik er met het meisje naar toe geweest. We hebben naar adem staan happen. Ga die tentoonstelling zien voor het te laat is. En als je toch in het Rembrandthuis bent, bekijk dan meteen de collectie etsen van Rembrandt zelf. Daar mogen ze wat ons betreft zijn schilderijen voor houden.
Wie van Den Helder naar Hilversum reist moet in Amsterdam overstappen. Zodoende kregen Thijs en ik gistermiddag op het Centraal Station een mooi presentje toen er een heuse stoomlocomotief voorbijreed, met een lange sleep klassieke wagons. Vanmiddag reisde ik met het meisje van Hilversum naar Amsterdam. Laten we nou - nota bene op de hoek van onze eigen straat - diezelfde locomotief zien staan.
Wat bleek: de locomotief had onderweg naar Duitsland pech gekregen en had daarom een tijd stilgestaan voor het station van Hilversum. Op het moment dat men de reis wilde hervatten zat er geen water meer in de ketel. In het stoomtijdperk kon je bij elk station water tappen. Tegenwoordig moet de brandweer er aan te pas komen om een stoomtrein weer op gang te krijgen.
Mooi beroep toch, brandweerman.
Als je dan toch naar Texel gaat dan ga je natuurlijk niet enkel om actie te voeren. Van Oudeschild naar Oost gelopen. Als we langs de waddendijk twintig eiders hebben gezien is het veel. (Wel een mannetje in prachtkleed - schitterend gezicht.) Kanoeten hebben we al helemaal niet gezien. Onderweg zijn we blijven hangen bij Ottersaat, Zandkes Kleiput en het Wagejot.
Rosse grutto, goud-, zilver- en bontbekplevier, watersnip, blauwe kiekendief (m'n eerste van dit seizoen), groenpootruiter, sperwer, torenvalk, buizerd en smelleken. Rondom de hagen vol cranberries hele vluchten koperwieken en kramsvogels.
Verder natuurlijk de nodige eenden en ganzen: smientjes, wintertalinkjes, nonnetjes, grote zaagbekken, pijlstaarten, slob-, krak-, kuif-, eider-, berg- en wilde eenden; rot-, brand-, kol- en grauwe ganzen en natuurlijk een aantal nijlganzen. En vanaf de boot hebben we tot tweemaal toe een visdiefje gezien - dat moet een hele late zijn.
Volgens de eerste tellingen hebben er 5663 mensen deelgenomen aan de fakkelactie die afgelopen vrijdag werd gehouden voor het behoud van de Waddenzee. De deelnemers verzamelden zich op 35 plekken rondom de Waddenzee. Van het huidige 'kabinet' kun je zeggen wat je wilt, ze krijgen de mensen in elk geval weer de straat op.
De doelstellingen van de fakkelactie zijn vrij duidelijk. We willen dat het kabinet investeert in natuurherstel, de mechanische kokkelvisserij verbiedt en de mossel- en garnalenvisserij verduurzaamt, zorg draagt voor een veilige scheepvaart, afziet van gasboringen in (of onder) de Waddenzee en investeert in een duurzame economie.
Vrijdagavond stonden Thijs en ik aan de waddendijk, onder de ijzeren kaap bij Oosterend (Texel). Het waaide ongenadig hard. Te hard, eigenlijk, om een fakkel aan de praat te krijgen, laat staan om 'm aan de praat te houden. Niettemin stonden er zo'n vijftig mensen aan de dijk - helemaal in the middle of nowhere. Zelden ben ik in zo'n korte tijd zo vaak om een vuurtje gevraagd.
Maar de fakkels brandden. En mocht het kabinet toch besluiten om te gaan boren in de Waddenzee, dan zal het er nòg heter aan toe gaan.
Wild geflapper in de achtertuin van de buren. Een vlugge blik uit het raam leert dat Jonas er op een haar na in geslaagd is om één van de sierduiven van de buren te verschalken. Hmmm.
'The underlying theme of TrekEarth is learning more about the world through photography. TrekEarth fosters this by allowing photographers to display their work grouped by regions in a supportive and orderly environment.'
Een boel mooie woorden voor een thematisch gerangschikte reeks vakantiekiekjes. Maar esr zitten wel veel mooie foto's tussen. Gaat dat zien.
Vanmiddag met het meisje uit wandelen geweest. Via het Dievenpaadje en het Heksenweitje door het Spanderswoud en Hilverbeek naar 's Graveland gelopen. Wat vogels betreft was het geen spectaculaire dag: onderweg een wolk mezen (divers), een zanglijster, een aantal gaaien, winterkoninkjes, roodborstjes, merels en een heggenmus gezien. Wel het gescheld en geklop van een aantal grote bonte spechten gehoord.
Nee, dan de paddestoelen. Die blijven tenminste stilzitten en zijn dus een stuk eenvoudiger te determineren - al was het paddestoelengidsje dat we hadden meegebracht beslist niet goed. Toch konden we er een aantal thuisbrengen: eekhoorntjesbrood, kastanjeboleet, vliegenzwam, weidechampignon, braakrussula, nevelzwam, gewone zwavelkop, honingzwam, zadelzwam, kale inktzwam, parelstuifzwam en elfenbank (zie foto - het is eigenlijk meer een elfentribune).
Helaas zijn we gisteren door alle drukte vergeten om een paar ons paddestoelen te kopen, zodat we bij thuiskomst de pasta met zwammen gevoeglijk op onze buik konden schrijven. Maar dat maken we komende week nog wel goed.
De afgelopen dagen vanuit de trein tot twee maal toe een havik gezien bij de Naardermeer. Eergisteren vloog er een grote bonte specht over de straat. Voor de deur beginnen de bomen langzaamaan hun blaadjes te verliezen - al zijn ze nog zeker voor tweederde groen.
Een prettige bijkomstigheid is dat ik nu vanuit het raam van mijn werkkamer de koolmezen en vinken weer kan zien ravotten in de Japanse Meelbes. Met een beetje geluk komt zelfs het boomkruipertje van verleden jaar terug. Dat kan nog interessant worden, want niet lang geleden zat poes in diezelfde boom.
Hoera, de spoorwegen staken. In het pre-digitale tijdperk - nog niet eens zo heel lang geleden - was dat een mooie uitvlucht om je nog eens om te draaien en pas bij twaalven op de zaak te verschijnen. Of helemaal niet. Maar wanneer je - zoals ik - gezegend bent met een thuiswerkplek is er geen excuus. Zodoende heb ik vandaag gewoon de hele dag gewerkt.
Gelukkig had ik nog wel even tijd om naar buiten te sluipen en bovenstaande foto te nemen. Inwoners van Hilversum herkennen misschien de locatie. Het tafereel is echter hoogst ongebruikelijk. Het is de spoorwegovergang bij de Larenseweg. En de spoorbomen zijn open.
Nu gaan die spoorbomen op gewone dagen ook wel eens open, maar om het te kunnen fotograferen moet je een heel snelle sluitertijd gebruiken. Waar zo'n staking al niet goed voor is.
De firma Oranjewoud, een soort ingenieursbureau annex projectontwikkelaar uit Heerenveen, heeft grootse plannen voor Noord-Nederland. Tijdens het congres 'De regio pakt de ruimte', dat vandaag in Groningen wordt gehouden, presenteert het bedrijf een 'nieuwe toekomstvisie' voor het noorden.
Op het congres doet een indrukwekkende verzameling sprekers het woord: minister Dekker (VROM) komt er haar Nota Ruimte verdedigen; Cees Oprins (voorzitter van de Samenwerkende A7 Corporaties) presenteert er een 'overkoepelende woonvisie voor het noorden' en 'mad professor' Gert de Roo, de geflipte planoloog uit Groningen, komt vertellen hoe hij heel Groningen in een bungalowpark wil veranderen. Opvallend genoeg lijken de Waddenvereniging, Natuurmonumenten, Staatsbosbeheer en de provinciale landschapsorganisaties op het congres niet vertegenwoordigd te zijn. De firma Oranjewoud dus wel.
Volgens Oranjewoud moeten er de komende 25 jaar 200.000 woningen worden bijgebouwd in het noorden. Dat kan natuurlijk niet zonder veel asfalt. Daarom pleit het ingenieursbureau voor een 'forse versterking van de infrastructuur die vooral een enorme impuls moet geven aan de woningbouw'. Verder moet er volgens het bedrijf worden afgestapt van het huidige ruimtelijk beleid: 'dus geen economische kernzones, geen kernenhiërarchie en minder bestuurlijke grenzen'. Volbouwen en asfalteren, lijkt de boodschap.
Maar het toppunt is wel het plan voor de 'realisatie van een nieuw Waddeneiland'. Oranjewoud is van plan om de 'zandplaat' Griend (tussen Harlingen en Terschelling) 'om te bouwen' tot een eiland. Dat is raar: welkebronikookraadpleeg, iedereen lijkt het er over eens te zijn dat Griend al een eiland ìs. Een klein eiland, misschien, dat slechts met kunstgrepen in stand kan worden gehouden. Een eiland dat voortdurend extra moet worden beschermd. Maar niettemin een eiland. Wat bedoelt Oranjewoud dan met de 'realisatie van een nieuw Waddeneiland'?
Het 'nieuwe' eiland zou volgens de ingenieurs allereerst moeten dienen om de natuur in de Waddenzee te versterken. Verder 'zouden natuurliefhebbers het eiland kunnen bezoeken om bijvoorbeeld vogels te spotten'. Heu? Dat lijkt me een handhaving van de status quo. Of bedoelt Oranjewoud dat voornoemde natuurliefhebbers kunnen worden ondergebracht in een nieuw te realiseren hotel? Of in één van de bungalowparken van Gert 'CenterParcs' de Roo?
Ik leg het nog één keer uit, jongens: blijf met je gore rotpoten van de Waddenzee af. Niet boren. Niet kokkelvissen. En geen nieuwe eilanden aanleggen waar al een prima eiland ligt.
Trouwe bezoekers van dit weblog (alle drie) weten dat ik geen grote vriend ben van luxe terreinwagens en hun bestuurders. Het lijkt erop dat ik steun krijg uit een onverwachte hoek. Minister Karla Peijs (V&W) heeft gisteren een onderzoek naar de negatieve impact van de benzineslurpende P.C. Hooft-tractoren aangekondigd.
Peijs lijkt overigens niet erg met de vervuiling in heur maag te zitten. Nee, het is haar begonnen om de invloed van SUV's op de verkeersveiligheid. Uit onderzoek blijkt namelijk dat bij aanrijdingen met SUV's liefst acht maal zoveel gewonden vallen als bij aanrijdingen met een normale personenwagen. Niet ìn de SUV, uiteraard, maar daarbuiten.
Op harde maatregelen hoeven we niet te rekenen. Als het aan de minister ligt kan worden volstaan met een verbod op de zogenaamde 'bull-bar' - de koeienvanger die de voorzijde van sommige SUV's ontsiert. Nou ja - het is een begin. Toch ben ik meer te spreken over het pakket maatregelen dat GroenLinks voorstelt. Zo wil GroenLinks een verbod op de allergrootste terreinwagens en een extra belasting op de aanschaf van overige SUV's.
In Parijs hebben ze trouwens een wel heel creatieve oplossing voor het probleem: op dagen waarop de luchtvervuiling meer dan normaal is mogen de SUV's de straat niet meer op. In de toekomst gaat de gemeente een maximumgrootte voor personenwagens vaststellen. Auto's die groter zijn krijgen dan geen parkeervergunning meer.
Ook Ken Livingstone, de burgemeester van Londen, deed al eens een duit in het zakje door bezitters van SUV's in de grote stad uit te maken voor idioten. Klasse. Nu Amsterdam nog.
Some scientists claim that hydrogen, because it is so plentiful, is the basic building block of the universe. I dispute that. I say that there is more stupidity than hydrogen, and that is the basic building block of the universe. (Frank Zappa)
Omdat ik al een paar dagen geen noemenswaardige last meer heb van mijn linkervoet heb ik het gisteren na werktijd aangedurfd om weer eens een lange wandeling te maken. Via het Heksenweitje en de Crailose Brug naar de Westerheide gelopen. De krentenboompjes kleuren alweer mooi op. Op de roep van een paar gaaien en een grote bonte specht na geen leven gezien. En dat terwijl de Westerhei toch meestal wel goed is voor een paar reeën. Volgende keer beter.
Het gebeurt niet vaak, maar zo af en toe leer ik een nieuw woord. Zo schijnt 2004 een zogenaamd mastjaar te zijn. Dat vertelden ze in elk geval afgelopen zondagochtend in Vroege Vogels - en dan is het meestal waar. Een mastjaar is een jaar waarin de bomen uitzonderlijk veel eikels en beukennoten produceren en dankt z'n naam aan het feit dat de eikels vroeger werden gebruikt om varkens mee te mesten.
Een mastjaar schijnt ongeveer om de vier jaar voor te komen, meestal direct na een jaar met een erg goeie zomer, waarin de bomen met behulp van het overvloedige zonlicht extra suikers hebben kunnen aanmaken om zichzelf mee te voeden.
Dat wist ik dus niet. Toch maar eens wat vaker naar de radio luisteren.
Na het lezen van onderstaande passage bij CNN kan ik slechts met moeite een holle lach onderdrukken:
"In the letter, IAEA head Mohamed ElBaradei said that though some radioactive equipment taken from Iraq after the war began has shown up in other countries, none of the high-quality, dual-use equipment or materials that is missing has been found.
The U.S. government prevented U.N. weapons inspectors from returning to Iraq -- thereby blocking the IAEA from monitoring the high-tech equipment and materials -- after the U.S.-led war was launched in March 2003."
Op muzikaal gebied begin ik een beetje een ouwe lul te worden, geloof ik. Weliswaar koop ik nog geregeld CD's, maar daar zijn niet vaak CD's van na 1992 bij - tenzij ze zijn gemaakt door mensen als Tom Waits, de Beastie Boys of Morrissey. (Een volledig overzicht zal ik je besparen.)
Ongeveer een jaar geleden zag ik op de televisie een documentaire over een voetballer. Ik weet niet eens meer over welke voetballer, maar wat me bijbleef is dat er een reeks mooie voetbalmomenten werd vertoond, met op de achtergrond een gruwelijk mooi, stormachtig nummer van Radiohead. Een nummer dat ik niet kende. Ik heb een paar maanden gezocht naar dat ene liedje. Al doende heb ik zelfs het bijna-verzameld-werk van Radiohead aangeschaft, in de hoop dat ik het op één van hun CD's zou tegenkomen. Vergeefs.
Ik kijk niet vaak naar MTV. Een tijdje geleden deed ik het toch en viel prompt op de bank in slaap. Bij drieën werd ik wakker van een bekend geluid. Daar had je zowaar dat liedje van Radiohead! In de clip zeilde een drietal mannetjes in een ruimteschip door een breed gitaarlandschap. Ik kwam overeind en wachtte vol spanning op de aftiteling.
Het nummer heette 'Sing for Absolution'. En het was niet van Radiohead maar van Muse - een bijna perfecte kloon van Radiohead, zij het met iets meer ballen. Vandaag heb ik de CD (Absolution) aangeschaft. En ik heb de laatste tijd zelden een betere CD gehoord. Hulde.
Via Bieslog vond ik een filmpje waarnaar ik al een tijdje op zoek was. Het is de toespraak die Colin Powell op 5 februari 2003 hield voor de Verenigde Naties. In die met lichtbeelden geïllustreerde toespraak leverde hij het 'overtuigend bewijs' dat Irak zou beschikken over massavernietigingswapens.
Op 6 februari 2003, een dag na die toespraak, schreef ik in dit blog:
"Er is niet veel voor nodig om een grote oorlog te beginnen. Een filmpje van een vliegtuig waar rook uit komt, een foto van een garage in Arizona en een afgeluisterd telefoongesprek tussen twee shoarmaboeren volstaat. Is dat nou overtuigend bewijs? En, als Powell weet waar die garage staat, waarom vertelt-ie het dan niet aan Blix?"
En nee, het is me er niet om begonnen om alsnog m'n gelijk te halen. Destijds wist ik immers ook al dat ik gelijk had. Maar ik word een beetje moedeloos van de gedachte dat er destijds duizenden mensen precies hetzelfde moeten hebben geschreven. En toch hebben de bastaards hun zin gekregen.
Kijk nog maar eens goed naar dat filmpje - zo ziet iemand die liegt eruit.
Al een paar dagen worden we 's morgens gewekt door het gekwetter van een leger spreeuwen op trek, dat de bomen in de straat tijdelijk heeft gekoloniseerd. Als het heel even stil wordt hoor je af en toe een troepje kolganzen overvliegen.
De Japanse meelbessen voor de deur dragen een grote hoeveelheid rode vruchtjes. Langs de Eemnesserweg hoor je om de haverklap het droge geluid van een eikel die op het dak van een auto valt. Vorig jaar is er eens één op m'n kop gevallen. Dat kwam hard aan - al klonk het minder metalig.
Later: stralend najaarsweer, op & neer naar Zandvoort geweest. Twee zilverreigers en een paar kolganzen in de Keverdijksche Polder. Strandlopertjes in de Gooiboog. Luie meeuwen en een enkele kraai of kauw langs 't strand.
Je kunt zeggen van de LPF wat je wilt, maar ze worden steeds berekenbaarder. Op 25 augustus, ten tijde van de crisis tussen fractie en bestuur, deed ik in dit stukje een achttal boude voorspellingen. Inmiddels is er daarvan al een aantal (deels) uitgekomen:
Er is ruzie ontstaan tussen bestuur en fractie over het gebruik van de partijnaam
De broers van Fortuyn hebben zich gedistantieerd van fractie èn partij
Herben heeft het fractievoorzitterschap overgedragen (zij het niet aan Nawijn maar aan Van As, verder is Herben nog niet vertrokken naar Italië om te gaan mediteren bij het graf van Fortuyn, maar dat lijkt me een kwestie van tijd)
Eén van de fractieleden is inmiddels teruggekeerd in de moederschoot van de partij (ik gokte destijds op Varela maar ik had bij voorbaat kunnen weten dat het Herben zou zijn)
Vier van de acht - dat is voorwaar geen slechte score. Een andere voorspelling was dat de stoffelijke resten van de LPF bij de komende verkiezingen nog hoogstens één zetel zullen overhouden en dat de gefrustreerde kiezers zouden overstappen naar de Partij voor de Dieren. Die nieuwe verkiezingen zijn er helaas nog niet geweest maar de peilingen lijken me gelijk te geven.
Tenslotte meende ik dat de nieuw op te richten partij nog voor de komende verkiezingen in tweeën of in drieën zal worden gesplitst. Dat is vandaag dan weliswaar op het nippertje voorkomen, maar ik durf er een wedje op te leggen dat de scheuring nog voor het eind van deze kalendermaand een feit is.
En daarna ga ik solliciteren bij Den Haag Vandaag.
Soms is de werkelijkheid gekker dan fictie. Zo blijkt SpaceShipOne, het eerste particuliere ruimtevaartuig, te lopen op een explosief mengsel van lachgas en rubber. Ik denk dat de makers van Red Dwarf er hun rechtervoet voor over zouden hebben gehad om zoiets te verzinnen.
Het valt niet mee om als asielzoeker de Nederlandse nationaliteit te krijgen. Neem nou het geval van Anne Frank. Zij is één van de genomineerden voor de verkiezing van 'De Grootste Nederlander', die vanaf 11 oktober plaatsvindt onder auspiciën van de KRO.
Maar er is een probleempje: al selecterend kwam de KRO tot de ontdekking dat Anne nooit de Nederlandse nationaliteit heeft bezeten. Door de invoering van het Duitse Reichsbürgergesetz in 1941 raakten alle uit Duitsland gevluchte joden hun Duitse staatsburgerschap kwijt. Daardoor was Anne Frank een statenloos burger toen ze in 1945 in Bergen-Belsen overleed.
Niet getreurd, meenden ze bij de KRO, en ze stelden een poging in het werk om haar postuum alsnog het Nederlanderschap te laten verlenen. Minister Verdonk (Vreemdelingenzaken) gooide echter roet in het eten door mee te delen dat alleen levende personen voor naturalisatie in aanmerking komen. En dat is maar goed ook, moet Verdonk gedacht hebben - straks moeten al die 26.000 gedeporteerde asielzoekers nog postuum worden genaturaliseerd.
Behalve hypocriet lijkt de actie van de KRO me een beetje nutteloos. Tenzij ik me sterk vergis is het staatsburgerschap (en het Nederlanderschap al helemaal) bij uitstek een concept uit de negentiende eeuw. Titelkandidaten als Joost van den Vondel (geboren in Keulen), Thomas à Kempis (Kempen) en 'Vader des Vaderlands' Willem van Oranje (Dillenburg) zouden er geen kant mee op kunnen.
Voorlichter David Barnouw van het NIOD noemde het initiatief van de KRO in een reactie 'onkies'. Als Anne Frank postuum genaturaliseerd wordt, meent hij, dan moeten ook alle andere gevluchte Duitse joden postuum voor het Nederlanderschap in aanmerking komen. Maar ja, dat waren natuurlijk gewoon maar asielzoekers. Je zou van pure ergernis je paspoort opeten.
Morgen (5 oktober) wordt Real Gone, de nieuwe CD van Tom Waits uitgebracht. Althans, volgens de site van zijn platenmaatschappij. Wonderlijk, want voor zover ik weet ligt-ie alweer een tijdje in de winkels - in elk geval snort hij al een paar dagen in mijn CD-speler. En hij is weer fijn.
Trouwens, volgens diezelfde website komt er op 26 oktober een nieuw dubbelalbum (of eigenlijk een set van twee CD's) uit van Nick Cave And The Bad Seeds. En ook die heb ik verleden week al in de winkels zien liggen - zij het dan in Portugal.
Ai, het kon nog wel eens een duur maandje worden.
Gisteren onderweg naar Amsterdam: de kuifeenden in de Naardermeer helemaal opgekleurd. Smientjes in de Gooiboog, een grote zaagbek in de Diem en een raamgans bij Weesp. Hoera, het is herfst! Op de terugweg een grote zilverreiger in de Keverdijksche Polder.
Heel Portugal is geplaveid met ontelbare zwarte en witte steentjes. Deze steentjes, oorspronkelijk in de negentiende eeuw door gevangenisboeven gelegd, zijn inmiddels helemaal glad gesleten en weerkaatsen het blikkerende zonlicht tot je ogen d'r pijn van doen.
Tegenwoordig worden de steentjes niet meer door dwangarbeiders gelegd, maar door een leger van professionele stratenmakers. Ze worden vaak gerangschikt in artistiekerige patronen. Ook laten veel bedrijven hun logo in zwart-witte steentjes in de stoep kloppen. Maar soms gaat het verkeerd.
Zoals in Coimbra, waar ik afgelopen week een geduchte buiteling maakte over een onzichtbare trede van vijf centimeter hoog, die door één van deze artiesten in het plaveisel was aangebracht. Hierbij brak ik mijn metatarsus, een botje in mijn voet waarvan ik niet eens wist dat ik het had. Aldus heb ik de verworvenheden van de befaamde universiteit van Coimbra, in het bijzonder het universiteitsziekenhuis, van nabij leren kennen.
De rest van de vakantie heb ik een beetje rondgehobbeld met een stok en veel met mijn voet omhoog gezeten. Wel veel genoten, overigens. Portugal is een geweldig land waar op iedere straathoek een stuk UNESCO-werelderfgoed ligt. (Ik zal hier en daar wel eens een fotootje posten.) De wijn en de vis zijn er uitstekend. Voeg daarbij een hittegolf, waardoor het eind september nog altijd rond de dertig graden was, en je begrijpt dat we in elk geval nog eens gaan.
Naschrift: als je erop gaat letten zie je dat er in Portugal heel veel mensen op krukken lopen. Je vraagt je af waarom.
Internet is toch maar een mooie uitvinding. Zo kon ik gisteren bijvoorbeeld fijn uit eten en vervolgens repeteren met mijn 
Het is niet dat ik een hekel heb aan moderne en/of abstracte kunst. Integendeel. De proliferatie van spuuglelijke werken die het straatbeeld verzieken dwingt me echter tot harde maatregelen. Zoals uit de kop van dit stukje blijkt vrees ik dat er nog vele episodes zullen volgen. Daar gaan we dan.
Laten we beginnen met deze abominatie aan de Delflandlaan in Amsterdam-West. Wat dacht de 'kunstenaar' die dit werk heeft verzonnen? Wat dacht de ambtenaar - of, erger nog, de wethouder die besloot om er gemeenschapsgeld aan te spenderen en er de openbare ruimte mee te verpesten? De arbeiders die het hebben gemaakt, wat hebben ze gedacht? Ik kan me er geen voorstelling van maken.
Gelukkig kan ik wel vertellen wat ik er zelf van denk. Dit is misschien wel het meest nutteloze 'kunstwerk' dat ik in mijn leven heb gezien (eventuele volgende episodes voorbehouden). Het stelt niks voor. Het symboliseert niks. Je kunt er niet comfortabel op zitten. Het is lelijk. En het lijkt nergens op. Of toch? Ja: het lijkt op de toastrekjes die je in Britse hotels bij je ontbijt krijgt - al zijn die meestal in een smaakvoller kleurstelling uitgevoerd.
Dat laatste bijzinnetje zou toch tot nadenken moeten stemmen.
Van onze Jonas kun je zeggen wat je wilt, maar niet dat ze bang is aangelegd. Zo valt ze katten die anderhalf keer zo groot zijn als zijzelf rücktsichtslos aan (om daarna hard weg te rennen) en ze haalt halsbrekende toeren uit in de hoop de duiven van de buren te kunnen verschalken. Verder houdt ze graag overzicht. Daarom klimt ze op schuttingen, deuren en boekenkasten - en bijna elke ochtend maakt ze ons aan het schrikken door met een hoop kabaal op de douchecel te springen.
Maar het gaat niet altijd goed. Zo sprong poes vanavond, terwijl ik net even lekker zat te kleien, op het randje boven het raam van de WC. Hoe ze er precies bovenop gekomen is weet ik nog altijd niet - het gebeurde per slot van rekening achter mijn rug. Feit is dat ze, eenmaal op haar uitzichtpunt beland, klaaglijk miauwend te kennen gaf dat ze niet meer naar beneden durfde.
Een gecompliceerde situatie vraagt om een koelbloedige aanpak. Allereerst heb ik (uiteraard na mijn oorspronkelijke boodschap af te ronden) dus maar eens een foto genomen. Daarna heb ik het poesje ontzet - ik heb de krassen nog steeds in mijn schouders staan.
Of ze er veel van geleerd heeft weet ik niet. Na thuiskomst van het meisje stond Jonas weer vrolijk snorrend bovenop de huiskamerdeur en moest ik er opnieuw aan te pas komen om haar te verlossen. De laatste tijd klimt ze ook graag in hoge bomen. Het moment waarop we de brandweer moeten inschakelen kan niet ver meer zijn.
Mooi beroep toch, brandweerman.
In het 
Wie van Den Helder naar Hilversum reist moet in Amsterdam overstappen. Zodoende kregen Thijs en ik gistermiddag op het Centraal Station een mooi presentje toen er een heuse 
Volgens de eerste tellingen hebben er 5663 mensen deelgenomen aan de 
Wild geflapper in de achtertuin van de buren. Een vlugge blik uit het raam leert dat Jonas er op een haar na in geslaagd is om één van de sierduiven van de buren te verschalken. Hmmm.
Vanmiddag met het meisje uit wandelen geweest. Via het Dievenpaadje en het Heksenweitje door het Spanderswoud en Hilverbeek naar 's Graveland gelopen. Wat vogels betreft was het geen spectaculaire dag: onderweg een wolk mezen (divers), een zanglijster, een aantal gaaien, winterkoninkjes, roodborstjes, merels en een heggenmus gezien. Wel het gescheld en geklop van een aantal grote bonte spechten gehoord.
Nee, dan de paddestoelen. Die blijven tenminste stilzitten en zijn dus een stuk eenvoudiger te determineren - al was het paddestoelengidsje dat we hadden meegebracht beslist niet goed. Toch konden we er een aantal thuisbrengen: eekhoorntjesbrood, kastanjeboleet, vliegenzwam, weidechampignon, braakrussula, nevelzwam, gewone zwavelkop, honingzwam, zadelzwam, kale inktzwam, parelstuifzwam en elfenbank (zie foto - het is eigenlijk meer een elfentribune).
Helaas zijn we gisteren door alle drukte vergeten om een paar ons paddestoelen te kopen, zodat we bij thuiskomst de pasta met zwammen gevoeglijk op onze buik konden schrijven. Maar dat maken we komende week nog wel goed.
Gezien in Oud-Zuid.
Hoera, de spoorwegen staken. In het pre-digitale tijdperk - nog niet eens zo heel lang geleden - was dat een mooie uitvlucht om je nog eens om te draaien en pas bij twaalven op de zaak te verschijnen. Of helemaal niet. Maar wanneer je - zoals ik - gezegend bent met een thuiswerkplek is er geen excuus. Zodoende heb ik vandaag gewoon de hele dag gewerkt.
Gelukkig had ik nog wel even tijd om naar buiten te sluipen en bovenstaande foto te nemen. Inwoners van Hilversum herkennen misschien de locatie. Het tafereel is echter hoogst ongebruikelijk. Het is de spoorwegovergang bij de Larenseweg. En de spoorbomen zijn open.
Nu gaan die spoorbomen op gewone dagen ook wel eens open, maar om het te kunnen fotograferen moet je een heel snelle sluitertijd gebruiken. Waar zo'n staking al niet goed voor is.
De firma 
Omdat ik al een paar dagen geen noemenswaardige last meer heb van mijn linkervoet heb ik het gisteren na werktijd aangedurfd om weer eens een lange wandeling te maken. Via het Heksenweitje en de Crailose Brug naar de Westerheide gelopen. De krentenboompjes kleuren alweer mooi op. Op de roep van een paar gaaien en een grote bonte specht na geen leven gezien. En dat terwijl de Westerhei toch meestal wel goed is voor een paar reeën. Volgende keer beter.
Het gebeurt niet vaak, maar zo af en toe leer ik een nieuw woord. Zo schijnt 2004 een zogenaamd 
In het haventje van Vila do Conde, Portugal.
Op muzikaal gebied begin ik een beetje een ouwe lul te worden, geloof ik. Weliswaar koop ik nog geregeld CD's, maar daar zijn niet vaak CD's van na 1992 bij - tenzij ze zijn gemaakt door mensen als Tom Waits, de Beastie Boys of Morrissey. (Een volledig overzicht zal ik je besparen.)
Ongeveer een jaar geleden zag ik op de televisie een documentaire over een voetballer. Ik weet niet eens meer over welke voetballer, maar wat me bijbleef is dat er een reeks mooie voetbalmomenten werd vertoond, met op de achtergrond een gruwelijk mooi, stormachtig nummer van Radiohead. Een nummer dat ik niet kende. Ik heb een paar maanden gezocht naar dat ene liedje. Al doende heb ik zelfs het bijna-verzameld-werk van Radiohead aangeschaft, in de hoop dat ik het op één van hun CD's zou tegenkomen. Vergeefs.
Ik kijk niet vaak naar MTV. Een tijdje geleden deed ik het toch en viel prompt op de bank in slaap. Bij drieën werd ik wakker van een bekend geluid. Daar had je zowaar dat liedje van Radiohead! In de clip zeilde een drietal mannetjes in een ruimteschip door een breed gitaarlandschap. Ik kwam overeind en wachtte vol spanning op de aftiteling.
Het nummer heette 'Sing for Absolution'. En het was niet van Radiohead maar van Muse - een bijna perfecte kloon van Radiohead, zij het met iets meer ballen. Vandaag heb ik de CD (Absolution) aangeschaft. En ik heb de laatste tijd zelden een betere CD gehoord. Hulde.
...maar het lijkt me sterk dat er ooit een dergelijk verkeersbord zal verschijnen voor het partijbureau van GroenLinks.
Heel Portugal is geplaveid met ontelbare zwarte en witte steentjes. Deze steentjes, oorspronkelijk in de negentiende eeuw door gevangenisboeven gelegd, zijn inmiddels helemaal glad gesleten en weerkaatsen het blikkerende zonlicht tot je ogen d'r pijn van doen.
Tegenwoordig worden de steentjes niet meer door dwangarbeiders gelegd, maar door een leger van professionele stratenmakers. Ze worden vaak gerangschikt in artistiekerige patronen. Ook laten veel bedrijven hun logo in zwart-witte steentjes in de stoep kloppen. Maar soms gaat het verkeerd.
Zoals in Coimbra, waar ik afgelopen week een geduchte buiteling maakte over een onzichtbare trede van vijf centimeter hoog, die door één van deze artiesten in het plaveisel was aangebracht. Hierbij brak ik mijn metatarsus, een botje in mijn voet waarvan ik niet eens wist dat ik het had. Aldus heb ik de verworvenheden van de befaamde universiteit van Coimbra, in het bijzonder het universiteitsziekenhuis, van nabij leren kennen.
De rest van de vakantie heb ik een beetje rondgehobbeld met een stok en veel met mijn voet omhoog gezeten. Wel veel genoten, overigens. Portugal is een geweldig land waar op iedere straathoek een stuk UNESCO-werelderfgoed ligt. (Ik zal hier en daar wel eens een fotootje posten.) De wijn en de vis zijn er uitstekend. Voeg daarbij een hittegolf, waardoor het eind september nog altijd rond de dertig graden was, en je begrijpt dat we in elk geval nog eens gaan.
Naschrift: als je erop gaat letten zie je dat er in Portugal heel veel mensen op krukken lopen. Je vraagt je af waarom.
